Romy Schneider in de wonderschone Sissi Trilogie. De films van Ernst Marishka, die over de geschiedenis handelen van de betoverende Sissi, zetten hun stempel op een heel cinematografisch tijdperk, zoals dat heden ten dage het geval is met o.a de James Bond film. Het was in 1956, in enkele maanden dat Sissi, een van de meest geliefde personages van het Europese publiek werd en dit dankzij de gratie van Romy Schneider die met haar stralende schoonheid tevens veel gevoeligheid en tederheid in haar rol legt, op het ogenblik dat zij een loopbaan begon die haar tot de hoogste toppen zou lijden. Waarom die triomf? Omdat de Sissi-films, van het begin tot het einde, verrukkelijke spektakels zijn, parels uit de Weense Cinema, de laatste toevlucht van het romantisme. Een soort volmaakte triomf van het genre dat niet nalaat alle categorieën van publiek te verleiden en het heimwee van een generatie publiek voor een mooi tijdperk te kristalliseren.
De Sissi films zien of herzien, is een vergenoegen die wij niet van het publiek willen onthouden die, wij zijn ervan overtuigd, opnieuw een triomf zal voorbehouden aan deze modellen van kwaliteitsontspanning. Van oudsher werd Romy Schneider steeds vereenzelvigd met het sprookjesachtige.Als jonge actrice was ze inderdaad gelanceerd als 'moeders mooiste'. En het personage van Sissi, dat ze in het begin van haar carrière aan de zijde van haar moeder Magda ten tonele voerde, gaf haar een stempel waar ze nooit meer vanaf is gekomen.
Maar sprookjes duren niet altijd even lang;
Dat heeft Grace Kelly ondervonden en Romy Schneider bleef er evenmin bespaard.Ze werd slechts 43 jaar oud en haar leven werd gekenmerkt door tegenslagen en ongelukkige beslissingen.
Het begin was evenwel denderend te noemen. Ze werd geboren in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen op 23 september 1938 als Rosemarie Magdalena Albach-Retty, de dochter van Wolf Albach-Retty en Magda Schneider, beide gereputeerde filmsterren. Geen wonder dus dat hun jonge dochter al spoedig in de voetsporen van haar illustere ouders zou treden. En dat gebeurde voor het eerst in 1953 met Wenn der Weisse flieder wieder bluth. De opkomst van de parel, zoals ze door sommige werd genoemd, ging niet onopgemerkt voorbij, want twee jaar later brak ze definitief door als keizerin Elisabeth van Oostenrijk, beter bekend als Sissi. Ze was amper 17 toen ze voor het eerst in de huid kroop van deze betoverende heldin die wereldwijd heel wat volk naar de bioscoop lokte. Het is nu vrij moeilijk om de impact van die films naar waarde te kunnen schatten, temeer daar televisie het medium film zo erg heeft toegetakeld dat andere en nieuwe formules inzake spektakel en ontspanning werd bedacht. De Amerikanen zijn hierin steeds toonaangevend geweest en hebben onbewust de kinderachtige en eenvoudige charme van de Sissi-films verbannen. Maar Sissi kende veel bijval; niet alleen omdat een jonge en beeldschone ( daar is iedereen het over eens) actrice aan het werk was, ook omdat ze werd geflankeerd door haar moeder Magda.
In de jaren vijftig, toen de wereld heel anders was dan nu, waren de belangrijke ingrediënten om het begrip' romantische film te noemen' voldoende vaste grond te bieden. Met de Sissi reeks werd Romy Schneider op slag een beroemdheid. Tegen het eind van de jaren vijftig had ze al meer rollen afgewezen dan ze had aanvaard. Ze was afwisselend actief in Duits- en Franstalige films, een territorium dat gans haar loopbaan zou overheersen, ofschoon ze de laatste jaren bijna uitsluitend in Frankrijk werkzaam was. Daar woonde ze immers.
Vanuit Hollywood kreeg men in de gaten welke indruk ze op het Europese publiek had nagelaten en ze werd al spoedig uitgenodigd voor een onderhoud met enkele vooraanstaande producenten op een zonnig Zuid Calafornisch terras, omringd door de palmbomen. Die palmbomen maakte op haar wel indruk, maar haar moeder bleef nuchter:'' Kind, zorg ervoor dat je nog levensecht blijft,'' had ze toen gezegd. En inderdaad, het was precies dat wat de breuk met Amerika in de hand werkte: moederlief wilde niet dat haar dochter moest spelen in een film en een decor met.. plastic palmbomen! Dus na enkele films met onder meer George Hamilton, Jack lemmon, Edward G.Robinson, Peter O'Toole en Woody Allen als tegenspelers, hield ze het voor gezien en keerde terug naar haar eigen vertrouwde omgeving en werkterrein.
Haar internationale carrière kwam tot een stilstand, toch bleef in Amerika veel vraag naar hun versie van Sissi; aan de andere kant van de oceaan had men een eigen versie van deze serie uitgewerkt door de drie Sissi-films te nasynchroniseren in het Engels en het opnieuw te monteren tot een film die als titel Forever My Love had meegekregen. In Frankrijk werd ze vanaf 1970 als een echte topactrice aanvaard. En toen begon ze de films te maken die bij iedereen woorden van lof uitlokten. Neem bijvoorbeeld Les Choses de La Vie (1969) van Claude Sautet met Michael Picolli als haar tegenspeler. Deze film werd een enorm grote hit en luidde bovendien een jarenlange samenwerking in met deze befaamde regisseur. Films als Max et les ferailleurs (1970) opnieuw met Picolli, en Cesar et Rosalie (1972) met Yves Montand, klinken allicht bekend in de oren. De overgrote meerderheid van haar films uit de jaren zeventig waren drama's en dat stond in schril contact met de zachtmoedige,romantische en vaak opgewekte waarin ze in haar beginperiode speelde.Voor die keuze had ze doelbewust gekozen. Ze beschouwde zich niet als de modepop die zich liet leiden door beslissingen van derden, maar ze selecteerde zelf haar eigen projecten en hield van begin tot einde de teugels strak in hand.
Het grote filmpubliek verloor haar daardoor wel meer uit het oog.Voor de ouderen was de Romy Schneider uit hun jeugdjaren totaal onherkenbaar geworden en haar wispelturig privé-leven strookte niet in het minst met, zeg maar een Sissi. Haar eerste huwelijk met de Duitse acteur Harry Meyen-Haubenstock liep op de klippen. Ze hadden elkaar leren kennen op de set van La Piscine (1968) en hun huwelijk bracht een zoon voort, David. Maar het mocht dus niet baten. In 1979, lange tijd na hun echtscheiding, pleegde Meyen zelfmoord.
Dat was onbewust een eerste teken aan de wand van hetgeen zou volgen. Het onberekenbare en wispelturige milieu waarin ze woonde, leefde en werkte, heeft haar achteraf weinig echte steun bezorgd, aangezien ze zich nooit echt kon weren tegen de wind uit de verkeerde richting. Haar tweede echtgenoot werd Daniel Biasini.Deze verbintenis leverde een dochter op en was volgens haar beperkte vriendenkring een groter succes, maar het zou Romy Schneider niet echt uit de persoonlijke moeilijkheden kunnen verlossen. Niet enkel haar twee huwelijken, maar ook haar verhouding met onder meer Alain Delon en de relatie met de Italiaansse regisseur Luchino Visconti bijvoorbeeld, gingen de schandaalpers niet onopgemerkt voorbij.
Kortom, haar persoonlijk leven was een echte puinhoop. Terwijl ze op het witte doek commercieel en artistiek het ene succes na het andere kende,leek het erop dat ze een weinig standvaste bestaan heeft gekend. Haar vrienden hebben dat steeds ontkent en lieten zich vaak- en graag- in het publiek zien. Bovendien kon ze zich verheugen over het feit dat ze in Frankrijk tweemaal werd uitgeroepen tot de beste actrice van het jaar en de daarvoor bestemde Cesar ( de Franse tegenhanger van de amerikaanse Oscar) in de wacht mocht slepen (voor L'important c'est d'aimer en Une histoire simple) De waardering kende dus geen grenzen en dat hield haar in Frankrijk. Wat haar het meest kwelde was het onstabiele karakter van haar persoonlijk leven. Ze was een succesvolle actrice en moeder van twee kinderen. Een gewoon en doordeweeks gezinsleven kon ze haar kinderen echter niet geven, deels door haar eigen activiteiten, deels door de geregelde verandering van partner. De frustraties die daaruit voortvloeiden, waren dan weer de gebroken scherven die ze niet aan elkaar kon lijmen. De grootste tragedie die ze echter in haar leven heeft moeten doorstaan, was de dood van haar zoon David.Dat was een te zwarte slag om te verwerken. In juli 1961 was deze om het leven gekomen toen hij bij een een val op een ijzeren hek terecht kwam. Dit dwaze ongeluk heeft ze nooit ten volle kunnen verwerken en ze werd erg depressief. Mogelijk was dit de oorzaak van haar vroegtijdige dood op 29 mei 1982 in haar appartement in Parijs. De geruchten dat ze een overdosis slaappillen had ingenomen werden vrij spoedig tegengesproken, toen dokters vaststelden dat ze het slachtoffer was geworden van een hartaanval. Wat ook de reden geweest mag zijn, de Franse filmwereld stond in rep en roer, want niemand had ooit kunnen vermoeden dat Romy Schneider op zulk een manier aan haar einde zou komen.
De plotse en onverwachte dood van de Franse topacteur Patrick Dewaere nauwelijks twee maanden later, stelde opnieuw veel mensen voor het raadsel hoe het mogelijk was. Schneiders collega 's, met andere woorden de voltallige Franse filmwereld, waren diep geschokt toen ze het overlijden vernamen. ' Het is nog te vroeg, ik moet eerst mijn gedachten nog ordenen, zei Michael Piccoli. Jean-Louis Trintignant formuleerde het zo: 'Ze was een van die zeldzame artiesten die grandioze prestaties kon leveren. Ze was een goede actrice'.
Rivale maar tevens een vertrouwde collega Annie Girardot: 'Ik heb nooit met haar samengewerkt,maar we kenden elkaar al jaren.Wat ik in haar steeds bewonderde was haar onbegrensde inzet, terwijl ze voortdurend twijfelde aan haar eigen mogelijkheden'.
De laatste films die Romy Schneider had gemaakt waren achtereenvolgens Claire de Femme (1978)met Yves Montand, La mort en direct ( 1979) met Harvey Keitel, La Banquiere (1980) met Jean-Lous Trintignant, Fantasma d'amore ( 1980) met Marcello Mastroianni, Garde a vue (1981) met Lino Venture en haar laatste film La Passante de Sans-Souci (1981) met Michael Piccoli. Het tempo van haar films lag de laatste jaren erg hoog: twee tot drie films per jaar. Voor een aantal artiesten zou dit een artistieke strop betekenen, ze worden immers 'teveel' gezien in films. Romy Schneider heeft er echter nooit veel moeilijkheden mee gekend, integendeel, ze had kort voor haar dood de wens uitgesproken ieder jaar drie films te maken. Het zou allicht geen probleem zijn geweest, temeer daar ze steeds werd overstelpt door interessante aanbiedingen en wanneer het afkomstig was van een interessante regisseur, maakte ze steeds een afspraak om erover van gedachten te verwisselen. Deze optimistische en ambitieuze aanpak staat in schril contrast met de andere, tegengestelde berichtgeving die meestal over haar de wereld wordt ingestuurd. Misschien kunnen we Romy Schneider best omschrijven als een zeer talentvolle en knappe actrice die haar beroep beschouwde als de leidraad van haar leven en die er niet in slaagde om dat in harmonie te brengen met een evenvol succes en regelmatig privé-leven. Door haar films zullen we Romy Schneider niet kunnen vergeten.
